Jak to się zaczęło
Notka autorska, umieszczana na okładce książki, choć pisana w trzeciej osobie, zwykle pisana jest przez samego autora. Nie jest rzeczą prostą ująć siebie w kilku zdaniach i to nie tylko z narcystycznej potrzeby twórcy. Pisarze wolą dopuszczać do głosu bohaterów, umniejszając samych siebie. Nie oni w tej historii są najważniejsi, choć tchnęli życie w opowieść.
Sama różnicuję te dwa pojęcia: pisarza i autora, mniejszy ciężar gatunkowy przypisując drugiemu. Każdy, kto zna mnie prywatnie wie, że daleko mi do skromności i pewnie się nie myli. Przecież nie po to staję w świetle reflektorów i kłaniam publiczności ze sceny, żeby o mnie nie mówiono. Niejednokrotnie widziałam poruszenie po spektaklu, w którym ktoś dopatrzył się własnych problemów, dylematów, przed jakimi staje każdego dnia. Moja gra bywa czynnikiem sprawczym, ale to scenarzysta i reżyser dają podwaliny.
Dzisiaj mogę też określić siebie mianem autorki powieści obyczajowych. Debiutancka powieść Mowy nie ma! ukazała się w 2022, następnie Tamarynd 2023, Światło po zmierzchu 2023, Za załoną milczenia 2024. Przeczytajcie i oceńcie, jaka przepaść dzieli mnie od miana pisarki. Liczę, że kiedyś skrócę dystans.
Nie jestem typem osoby, piszącej do szuflady. Chcę, żeby moje książki czytali ludzie, bo to dla nich i o nich. O Tobie. W bohaterach dopatrzysz się podobieństw do własnego życia, znajdziesz odniesienia do swoich doświadczeń. Jeśli przy okazji się uśmiechniesz, będziesz w połowie drogi. Bo mnie zależy na pobudzeniu Cię do refleksji. Przekonaniu, że szare, zwyczajne i codzienne, nie znaczy złe. Podobnie jak próba dostrzeżenia koloru tam, gdzie pozornie go nie ma.
Kobieta interdyscyplinarna, jak lubię się określać ze względu na wielość pasji, potrzebuje wyciszenia. Skupienia na tych płaszczyznach, w których czuje się najszczęśliwsza.
Jestem kobietą samospełniającą się i wierzę, że ten proces nie ma końca
Eksplorowałam skuterem Deltę Mekongu, medytowałam w tajlandzkiej jaskini, zostałam pobłogosławiona przez hinduskich braminów, a po najlepsze sushi wybieram się do Tokio. Dlatego wiem, że największe bogactwo nie kryje się na innych kontynentach, ale między stronami dobrych powieści.
Autorka książek, w których dotyka ważnych problemów społecznych. Prowadzi podcast Pisarskie Dywagacje. Od lat związana z nieprofesjonalną sceną Lekkiego Teatru Przenośnego. Grała przykładne piastunki ogniska domowego, ekscentryczne staruszki, nadwrażliwe mamusie i uciesznice sprzedajne. Laureatka pierwszego miejsca w kategorii osób dorosłych XVIII Turnieju Sztuki Recytatorskiej Promuj Śląsk. Fascynatka jazdy na motocyklu, którym wraz z mężem przejechała Trasę Transfogarską i Transalpinę (Rumunia) oraz Chorwację. Odpoczywa w podróży, najchętniej włócząc się z plecakiem po Azji.
Może Ci się spodobać
Klasztor mnichów buddyjskich w Wiśle
Rwanda – masakra Tutsi i Hutu
