Realne postaci w książkach?

Czy w swoich książkach odwzorowuję realne postaci? Mowy nie ma!
Nigdy nie pozwolę sobie na umieszczenie w książce kogoś z bliższego lub dalszego otoczenia. To by było i zbyt proste, i zbyt nierozważne. Natomiast przyglądam się ludziom, analizuję, podpatruję i wyposażam bohaterów w niektóre z ich cech. Tylko to jest taki zlepek kilku osób w jednej.

Zanim Mowy nie ma! pojawiło się na rynku, niektórzy odgrażali się, że jeśli przeczytają o sobie, to coś tam. To tak nie działa. A gdy w firmie, w której pracuję, rozeszło się, że napisałam książkę, pierwsze pytanie brzmiało, czy o korporacji. Zupełnie jakby ludzie obawiali się, że mam dar jasnowidzenia i wywlokę na światło dzienne skrywane przez nich najczarniejsze cechy charakteru. Ludzie, z którymi się stykam, bywają inspirujący, przyznaję, ale to wszystko.

Niedawno ktoś opowiadał mi o swoich trudnych przeżyciach z dzieciństwa i aż się złapałam za głowę, bo w książce, którą aktualnie piszę, moja bohaterka doświadczyła czegoś do złudzenia podobnego. Nawet zwróciłam uwagę, że Powieść Trzecia jest już na ukończeniu i żeby broń boże nie pomyślała, że wykorzystałam naszą prywatną konwersację. Inny przypadek; przed sięgnięciem po Mowy nie ma! wspomniałam koleżance, że Małgośka, główna bohaterka, miała podobne problemy zdrowotne, co ona. Nie chciałam, żeby uznała, iż pasożytuję na jej nieszczęściu, tymczasem usłyszałam, że byłaby zaszczycona, gdyby stała się inspiracją.

Okazuje się, że między kreacją literacką a rzeczywistym światem przebiega bardzo cienka granica.
Łapię się na tym, że przejeżdżając koło pewnego szczególnego budynku w Katowicach, zerkam, czy nie wychodzi z niego bohater Tamaryndu (premiera na początku 2023 roku). Pukam się w głowę, bo Franek to fikcja, choć osadzona w konkretnym mieście. I robi mi się smutno; czasem brakuje mi moich bohaterów. Z niektórymi bardzo chciałabym się umówić na kawę.

Miewasz podobnie? Z kim chciał(a)byś się spotkać?

? @foto_agawa